Toen we meteen na het enorm plezierige bezoek van ons nichtje en haar man, druk bezig waren met
alles in orde te maken voor het bezoek van vriendin Greetje enkele dagen later, begon plotseling
de hele wereld te kantelen.
Eerst was er het bericht dat de Biennale in Frankrijk, waarvoor ik zo hard had gewerkt met mijn tulpen- serie, was gecanceld en later uitgesteld naar eind oktober.
Al snel daarna kwam er het bericht dat de KLM niet meer op onze eilanden vloog, dus ging het bezoek van Greetje, waar we allebei zo naar hadden uitgezien, de mist in.
Daardoor kwam ook mijn trip naar Europa met o.a. een bezoek aan onze dochter en de kleinkinderen in Frankrijk op de helling te staan.
Mijn vriendin, waarvan haar man in december was overleden, zou eind april met mij teruggaan naar Saba om enkele weken bij ons door te brengen, maar al snel moesten we toegeven dat die mogelijkheid ook wel verkeken was.
De eerste dagen was ik alleen maar bezig met te proberen
vluchten te wijzigen of cancellen, hotels af te zeggen etc.
Daarna was ik wat lamgeslagen en kon niet echt de concentratie opbrengen om in mijn atelier bezig te zijn. Voor het eind van de maand moest echter een nieuwe opdracht voor de FifteenbyFifteen groep klaar zijn,. dus moest ik weer aan de slag.
Deze is inmiddels klaar maar kan ik pas over enkele dagen laten zien.
Nu hebben we onszelf in quarantaine geplaatst.
Maar voordat het zover was hadden we nog een zeer gezellig etentje met en bij onze buren.
Intussen bloeit de bougainville lustig door en maak ik elke dag een kleine wandeling op onze doodlopende weg en een stukje bos.
Het is heerlijk om even in het groen te zijn en hier wandelt nooit iemand.
Onze olifanten-oren.....
... met mijn hand erbij om een beeld van de grootte van het blad aan te geven.
Nog wat impressies....
Tussen het groen is er een doorkijkje naar het dorp ("hoofdstad" The Bottom)
beneden.....
.... en een slangenhuid. Die is pas sinds gisteren verwisseld.
Soms kom je een slang tegen, gelukkig zijn ze ongevaarlijk.
Na het kleine bospad enkele keren op en neer te hebben gelopen ga ik weer op huis aan.
De weg gaat steil naar beneden, maar dat is op de foto niet te zien.
Onze Sabaanse stenen muurtjes.
Dan komt het huis weer in zicht....
... met mijn afzonderlijke atelier links beneden....
... en ons wijdse uitzicht op de Atlantische Oceaan
waarop momenteel ook vrijwel geen boot te bekennen is.
Onze zaterdagse lunch in het dorp schiet er nu ook bij in,
maar men is zo lief om deze thuis te bezorgen.
De middenstand moeten we immers blijven steunen.
Al tijden was mijn plan om een van mijn werkjes dat ik jaren geleden voor een online workshop van Melody Johnson had gemaakt te vervangen.
Het had twee orkanen doorstaan, was doorgelopen en volledig verbleekt door de tropenzon.
Ik had het, na de orkaan, al eens proberen op te lappen door het wat bij te schilderen, maar het zag er niet meer uit.
Het begin is er alweer..
... en daarmee is ook mijn zeer opgeruimde werktafel verleden tijd.
Het wordt al wat.
Klaar.
Ons kleine wereldje is inmiddels wel erg klein geworden, maar momenteel is gezond blijven het allerbelangrijkst. Zeker op ons kleine, inmiddels totaal geïsoleerde eiland.
Alle vluchten en ferries zijn gecanceld.
Alleen inwoners, mochten nog binnen,
waaronder Sabaanse studenten die in Amerika en Nederland studeren.
Daarvan is momenteel iedereen met zijn familie in quarantaine
en zijn er twee personen uit voorzorg getest.
Momenteel zijn we nog corona vrij, maar we moeten er
niet aan denken wat er gaat gebeuren als hier, met beperkte
medisch zorg, een uitbraak zou komen.
Vandaar onze voorzorgen.
Ik hoop dat iedereen die dit leest nog gezond en voorzichtig is.
