Nadat alles van de workshop van afgelopen zondag is opgeruimd,
kan ik me weer met volle overgave op de Schetsboek challenge van Laura Kemshall richten.
Het gaat lekker en video no. drie en vier zijn weer boordevol met
allerlei technieken en mogelijkheden.
Mijn werktafel ziet er inmiddels uit alsof er een bom in mijn atelier is ontploft.
Dit is de andere kant van de tafel....
... en alsof dat nog niet genoeg is ligt ook de strijkplank nog vol.
Ik rommel lekker door...en weet af en toe totaal niet waar het eindresultaat toe gaat leiden, maar het bevordert wel de creativiteit.
Sjablonen, "rubbings", collage. Het komt allemaal aan bod.
Hieronder een kleine greep.
Ik stempel met van alles. Hier een placemat van de Action.
"Rubbing" gecombineerd met een staaltje behangselpapier.
... en deze.
Van mijn cursus van 10 jaar geleden heb ik nog gestempeld papier liggen, waarvan een strook
aan de rechter zijde is geplakt en genaaid.
Daar ben ik met rubbings en sjablonen weer op verder gegaan.
Ook het met spons gestempelde papier rechts is nog uit die tijd.
Hoezo bewaar ik teveel??????
Links een stukje "afvalpapier" na een stempelsessie.
Dan komt het verwerken van foto's aan bod.
In het midden een foto van een stukje strand, waar ik met verf, onder en boven op de bladzijde,
ben doorgegaan.
Eens proberen in een app op mijn I-pad wat daar weer mee te doen is.
.... en omdat ik uiteindelijk met mensfiguren wil gaan werken,
heb ik ook delen van deze foto's ingebracht.
En daarna komt de nostalgie om de hoek kijken.
De volgende opdracht is nl. het zoeken van een onderwerp wat we, na op diverse manieren te hebben gefotografeerd, gaan tekenen.
Goeie raad is duur als je met mensfiguren wilt werken, maar mijn oog valt op twee beelden
die ons zeer dierbaar zijn.
Meer dan 25 jaar geleden zagen we ze boven op de plank in dit pottenbakkers-atelier in Portugal staan.
We hadden echter alleen geld voor één beeld, maar hij weigerde het afzonderlijk te verkopen
omdat het een echtpaar betrof dat tenminste meer dan zestig jaar altijd samen was geweest.
Het vrouwtje was onlangs op ruim 90 jarige leeftijd overleden nadat ze bij het dansen was gevallen.
We gingen voor de bijl en spendeerden er een (te) groot deel van ons vakantiegeld aan. De rest van die tijd hebben we het noodgedwongen zeer sobertjes aan moeten doen!
Tot op de dag van vandaag hebben we daar echter geen spijt van.
Wel wilden we toen perse het plaatsje vinden waar dit echtpaar had gewoond.
Na heel lang zoeken vonden we het ergens boven in de bergen.
Ook dat was een cadeautje want het was een prachtig authentiek Portugees dorpje waar men niet gewend was om een toerist te zien.
Hieronder nog wat beelden uit die tijd.
Inmiddels heb ik de beelden gefotografeerd en in zwart wit afgedrukt.