GRAFFITI MUUR MET SCHADUWMENSEN.

Het was een druk weekend. 

Op zaterdag was er op het eiland een 5K run gepland waardoor de vraag ontstond of de geplande workshop van die dag kon worden doorgeschoven naar de zondag.

Dat was uiteraard geen probleem, maar aangezien we al een behoorlijk aantal deelnemers hadden werd besloten om zaterdag voor een klein groepje door te laten gaan.

Jenneke begint meteen enthousiast te schilderen....

... en ook Selma en Shelley hebben er plezier in.

Selma noemt de wortelfiguren, "schaduwmensen" wat een veel mooiere benaming is volgens mij.

Na het kiezen van een roestlap kan er gestempeld worden.

Vooraf hebben we er met gel medium wat stukjes krant opgeplakt om het idee van een graffiti muur, met afgescheurde posters, meer gestalte te geven.

Later kunnen die nog enigszins worden overgeschilderd met waterverf.

Er moet uiteraard ook even getoast worden. Het is immers niet voor niets een workshop:

"Toast en Textiel."

De figuren zijn uitgeknipt en er kan een compositie worden gemaakt.....

..... en tenslotte trots geposeerd.

Nog even een collage.

Dan is het alweer zondag en geeft de nieuwe groep akte de presence.

Het is bijna een familie evenement.

Tabetha is zoals altijd vrolijk van de partij en Hellen heeft haar zoon Elmer weer meegebracht.

Tara en Jordan...

.. en inmiddels is ook Brianne van de partij.

Zulema is vol overgave bezig....

... terwijl Jade haar werk even van een afstandje bekijkt.

Tara geeft een geheel eigen invulling aan de figuren en maakt er een familiefeestje van.

Ze heeft er lol in.

Ben ik tevreden?????

Even pauzeren voor een hapje en een drankje.

Kloë is, zoals altijd, zeer geconcentreerd bezig...

.. terwijl de juf toekijkt.

Het vordert gestaag.

Hellen en haar zoon bekijken het resultaat...

... en poseren voor hun vertrek.

Elmer neemt ze allebei mee naar Californie, waar hij woont.

Vandaar dat ze er voor kozen om dezelfde kleur aan te houden.

Tenslotte kan ook de rest van de groep op de foto.

Ook deze resultaten even samengevat in een collage.

Het waren weer plezierige workshops met zeer enthousiaste deelnemers.

WERK IN UITVOERING

Het heeft even geduurd voordat ik weer aan een nieuwe blogpost toe was.

Onze zoon heeft hier een aantal weken gelogeerd en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om samen veel te wandelen en in zee te zwemmen. 

Nu hij vertrokken is, wordt het tijd dat ik weer aan het werk ga.

Al een poosje geleden heb ik me aangemeld om bij de SAQA afdeling Europa & Midden Oosten mee te doen met het thema: Orient-express.

Het is de bedoeling dat elke deelnemer een paneel maakt dat op de een of andere manier gerelateerd is aan de Oriënt-express.

 Gied en ik hebben dit traject in 2010 met de trein gedaan en we waren toen vooral onder de indruk van het vele verval rondom de stations in Roemenië. Ik wil eens kijken of ik daar wat mee kan doen.

Hier wat foto's die ik indertijd heb gemaakt en die als inspiratie gaan dienen.

Dit oude treinstel sprak vooral tot mijn verbeelding.

Een snelle schets....

....en dan ga ik proberen of ik, met papier laminatie, de fotokopie met gel medium op organza kan overbrengen.

Het is gelukt.

Voor de ondergrond verf ik over een geroeste lap met bruine acrylverf.

De lijnen worden doorgestikt....

.... en met de soldeerbout brand ik een deel van de organza weg....

.. waarna ik met acrylic wax alles enigszins vastzet.

Om het op een treinwagon te laten lijken moeten er toch echt wielen onder.

Ik loop een beetje vast dus ga eerst de lucht maar eens verven.

Het moet een zonsondergang worden....

.... die even mag drogen.

De onderliggende lap komt vast weer eens van pas.

Het duurt even voordat ik verder kan want een deel van mijn atelier moet opnieuw worden geschilderd en 

dit betekent heel veel van de muren halen en opruimen.

Intussen is er, in het kader van het Toast & Textiles programma, vraag naar de workshop: Graffity -muur, 

die ik al enkele keren eerder heb gegeven.

Er moeten nieuwe lappen worden geroest.

Met sjablonen smeer ik acrylic wax op de lappen, die ik daarna met roestpoeder bestrooi.

Ook bubbeltjesplastic geeft mooi resultaat.

Dan mag het, bespoten met een mengsel van half azijn en half water, een nachtje in plastic broeien.

De volgende dag kan alles worden uitgespoeld en gestreken...

... met dit als resultaat.

Er komt nog aardig wat meer voorbereiding aan te pas, dus ik ga snel verder.

 

COUNTRY CHALLENGE: Fifteenbyfifteen PANAMA: San Blas Islands /Guna Yala.

Inmiddels zijn we alweer in april aangeland. Het goede nieuws is dat we onze tweede vaccinatie inmiddels hebben gekregen en dat, zoals het er nu uitziet, het eiland begin mei weer gedeeltelijk opengaat.

Ruim 85% van de volwassen bevolking is inmiddels gevaccineerd, wat als een unicum beschouwd mag worden. We zijn dan ook erg dankbaar voor de zeer goede voorlichting en organisatie op het eiland.

Eind maart was het weer tijd voor de tweemaandelijkse inzending van onze FifteenbyFifteen club.

Het thema voor de Landen challenge van dit jaar was dit keer: "typisch landschap voor je gekozen land."

Dat was niet zo moeilijk. 

De San Blas regio van Panama,  bestaat uit zo'n 165 kleine eilandjes die gesitueerd zijn in het noordoosten van Panama en doorlopen tot in Colombia.

Slechts 49 van deze eilandjes zijn bewoond en de rest zijn tropische atols met witte zandstranden en palmbomen. Tijdens mijn vele trips naar deze regio heb ik vaak vertoefd op zo'n eilandje en enorm genoten van het zwemmen en snorkelen.

De keuze was dus snel gemaakt.

Eerst een ontwerp tekening gemaakt.

De Guna vrouwen in hun Cayuco (kano), een typerend beeld voor deze streek, mogen natuurlijk niet ontbreken.

In heb ervoor gekozen om steeds aan de linker kant een origineel stukje Mola toe te voegen.

Witte katoen bestreken met "pearlescent " witte stofverf.

Daarna geverfd en het strand voorzichtig ingesmeerd met "coarse pumice" gel medium.

Het krijgt daardoor een zandstructuur.

Tenslotte de horizon en de lucht geverfd.

De zee geplooid en op de "golven" witte glitterverf aangebracht.

Even drogen.

Daarna nog een laagje gel medium over het zand, om het goed vast te zetten. 

Er kan dan gewoon overheen genaaid worden.

Nu komt de boot aan de beurt.

Voordat ik die op de ondergrond naai, maak ik toch eerst maar even een proefje.

De op doorzichtig papier gemaakte tekening op een stukje stof gespeld en de lijnen met de maaimachine genaaid.

Met textiel markers en acryl pennen de boot ingekleurd en een deel van de kleding van de dames.

 

De hoofddoeken zijn geappliceerd met stukjes stof uit de zo typerende sjaals van de Guna's

Ik heb nog een originele kraag liggen die indertijd voor me op een T-shirt is genaaid.

Het kost even moeite om er de schaar in te zetten, maar de kleur past er zo mooi bij. De Indianen werken niet vaak in deze kleuren.

Ik naai hem voorzichtig met de hand vast.

Dan is het de beurt aan de palmbomen.

De grote palm wordt geappliqueerd

De kleinere bomen worden met acryl verfpennen op de stof getekend....

..... en daarna, evenals de grote palm machinaal geborduurd.

De grote palm krijgt nog wat kokosnoten toegevoegd.

De eilanden staan daarom bekend en ze zijn kostbaar.

Vandaar dat er zelfs op de kleinste eilandjes, die altijd bij een groter bewoond eiland horen, steeds een familie in een hut leeft, die op de kokosnoten moet passen, zodat ze niet door naburige eilanders worden gestolen.

Het is een eenzaam en primitief bestaan en de familie wisselt daarom elke paar weken.

Hier komen een paar vrouwen op bezoek.

De boot heb ik inmiddels op dezelfde manier aangebracht als op het proefstukje.

Schaduwen in het water geverfd en met "shimmering" organza en tule wat schuim onder de boot aangebracht.

Op de kust heb ik met geverfde en verhitte cellofaan het schuim van de branding proberen te verbeelden en ook wat rond de geappliceerde rotsen op het strand aangebracht.

Dit is de achterkant. nadat alles gequilt is.....

.... en hier het uiteindelijke resultaat, wat intussen is ingestuurd.

Afmeting zoals altijd 15" x 15" of 38 x 38 cm.

Het is een mooie herinnering aan de geweldige tijden die ik bij deze Indianen heb mogen doorbrengen en

ik krijg bij het kijken erna steeds weer een beetje heimwee.