SABA TRADITIES

Afgelopen week werd het eiland opgeschrikt door de plotselinge dood van een van zijn kopstukken.

Ronny Johnson was niet alleen de oprichter van Saba's eerste super The Big Rock Supermarket (zo genoemd vanwege de enorme kei voor de ingang), maar ook een zeer enthousiast muzikant.

Veel bijzondere gelegenheden heeft hij samen met zijn Occasional Band opgeluisterd.

Onze kleine katholieke kerk puilt dan ook al snel uit en zelfs de naast het kerkhof opgezette tent is volledig bezet. De laatste toestromers moeten dus buiten staan.

De voor de gelegenheid  extra overgekomen priesters gaan mee naar het kerkhof

om de laatste zegen te geven alvorens de kist in het net gedolven graf gaat.

Op Saba mag men nog in eigen tuin begraven worden, maar voor Ronny is een plaats vrijgemaakt op het kerkhofje tegenover de kerk.

De overledene had al een poos geleden aangegeven dat hij graag wilde dat zijn Occasional band bij de ter aarde bestelling zou spelen.

Zoiets is nooit eerder  vertoond want

normaliter wordt door de aanwezigen een groot aantal religieuze liederen gezongen.....

.....terwijl er intussen een plaat hout op het graf wordt gelegd. Daarop wordt een laag beton gestort, die ter plekke wordt aangemaakt, zodat het graf meteen gesloten is.

Dit alles onder het toeziend oog van de vele aanwezigen die pas na het metselen de familie ter plaatse op het kerkhof kunnen condoleren. 

Daarna gaat ieder zijns weegs.

Na zo'n droeve gebeurtenis is het een blijde verrassing dat  ik bericht kreeg dat mijn gebundelde blogberichten waren binnengekomen.

Er was dit keer o.a. een keuze voor een luxere uitgave waarin de foto's

keurig worden opgenomen in de volgorde waarin ze in het blog zijn gepubliceerd.

Voorheen werden de foto's een beetje lukraak over de bladzijde verdeeld.

Het betekent wel dat er meer bladzijden in het boek komen, dus dat de kosten wat hoger zijn.

Ik vind het jammer dat deze uitgave met een stofomslag komt waar de foto's van de voor- en achterkant op zijn gedrukt i.p.v. op de echte omslag van het boek.

Intussen hebben we bij de Well's Bay ons "wandelend strand" teruggekregen.

Het is altijd weer een verrassing wanneer er zand is in de Well's Bay. Aangezien de weg er naar toe heel erg steil is met een hellingspercentage van zo'n 40% gaat men niet dagelijks kijken of er al weer strand is. Het gaat dan ook al snel rond:  "er is weer zand in de Well's"

Dit zand kan zomaar van de ene op de andere dag weer door een onstuimige zee worden meegenomen en dan verandert het zandstrand in een stenen strand.

Het is dan afwachten tot de zee ons het zand weer teruggeeft, wat soms maanden kan duren.

 Van de winkel een opdracht binnen voor het maken van mola-tassen, kleine tasjes en

pannenlappen. Dus helaas even geen tijd om aan "Martinique" te werken.