Na een heerlijke tijd te hebben doorgebracht met mijn vriendin, is zij weer naar Nederland vertrokken.
Nu moest ik toch echt heel hard aan het werk om nog te proberen de tweemaandelijkse inzending voor de Landen challenge van de FifteenbyFifteen groep klaar te krijgen.
Dit keer was het de bedoeling om een quilt te maken geïnspireerd op een artiest van het gekozen land.
Aangezien ik alle Kuna vrouwen als artiesten beschouw, wilde ik hun werk in mijn werkstuk opnemen,
temeer daar ik ook de vorige keren steeds een deel van een originele mola heb toegevoegd.
Al ruim 25 jaar heb ik een antieke gehavende mola in mijn bezit, die zeker 80 jaar, of meer, oud is.
Ik heb hem steeds zeer voorzichtig bewaard in vloeipapier, maar daar bleef het dan ook bij.
Nu besloot ik er toch maar stukken van te gebruiken.
Naarmate het ouder worden moet er immers af en toe wat opgeruimd worden!
Dit zijn de mensfiguren die ik voorzichtig uit het paneel heb geknipt.
Er moest hier en daar wel naald en draad aan te pas komen om het een beetje te herstellen.
Voor het uiteindelijke werkstuk wilde ik uitgaan van deze zwart-wit foto van een mola
waarop de dagelijkse bijeenkomst in de congres hal is afgebeeld.
Ieder eiland heeft een leider "cacique" en een of twee plaatsvervangende leiders "sahilas" genaamd.
Alle eilandbewoners komen iedere avond bijeen in een zeer grote "congresso" hut, in het midden van het kleine eiland.
Deze samenkomst is heel erg belangrijk in het dagelijkse leven van de Kuna's. Alle gebeurtenissen van die dag worden besproken, maar ook algemene politieke zaken.
De chiefs liggen in hun hangmat in het midden van de hut, met hun speciale hoed op, terwijl ze sigaretten of een pijp roken. De overige Indianen zitten op banken eromheen.
De "sahila" begint dan te zingen in een speciale taal, die niemand begrijpt.
Daarvoor zijn de "argars" of sprekers aangesteld die naast de hangmat zitten en de woorden voor iedereen vertalen.
De "sahila" zingt de hele avond, tot de "argar" tenslotte zegt"
"Tekie, that's the way it was"
Tekie, en zo was het.
(Demetrio Lopez van het eiland Nalunega, waar ik altijd verbleef)
Ik ben zo bevoorrecht geweest om deze happenings, vanuit de deuropening, vaak te hebben mogen meemaken.
De vier figuren, die ik heb uitgeknipt, staan voor de sprekers.
Heel voorzichtig met een zoomsteekje op de ondergrond vastgezet.
Daarna met de omgekeerde applicatie-techniek (mola) in de zwarte stof vastgezet.
De figuren zijn eigenlijk te groot voor de verplichte afmeting van het eindresultaat van 15 x 15 inch .
Ze zitten vast en nu kan ik beginnen met het appliceren van de hangmat.....
......waarin de "sahila" zit.
Ik maak spleetjes in de stof waaronder ik, net zoals de Kuna's allerlei gekleurde lapjes leg.
Met een zoomsteekje zet ik alles vast, terwijl ik de Indianen steeds meer bewonder om hun geduld en precieze werk. Mij lukt het maar matig.
Beter ben ik in het met dun naaigaren borduren met de steeksteek, zoals ook zij doen.
Zo borduur ik ook de woorden:
TEKI, THAT'S THE WAY IT WAS.
Voor het touw van de hangmat wordt dikker garen gebruikt.
De achtergrond free motion quilt ik met een klein "stippling", motief, om er toch een beetje een
eigentijdse draai aan te geven.
Dit is tenslotte het resultaat. Ik ben er niet echt gelukkig mee, maar het was het beste wat ik in
zo'n korte tijd voor elkaar kon krijgen.
De overige, zeer interessante, inzendingen zijn te zien op:
Ik kan me voorstellen, dat het enige moeite kostte om de fraaie oude mola te versnijden!
ReplyDeleteMaar wat een mooi verhaal ,en een mooi eindresultaat. ook al ben je zelf niet zo tevreden! Het is wel heel beeldend in lijn van het verhaal...