EINDELIJK

 Eindelijk lijkt het erop dat ik zelf weer, via allerlei omwegen, iets kan posten op mijn blog.

 Tijdens ons verblijf in Nederland vond Mr. Google het kennelijk niet vertrouwd dat ik zo ver van huis een blog wilde plaatsen en heeft me geblokkeerd.

 Gelukkig is Nienke  ( die een poos geleden, toen dit ook gebeurde, co-auteur is geworden) nog zo lief geweest om mijn Joan Miro #5 verslag, dat ik al in de "drafts" had gezet, te plaatsen.

In Nederland vierde ik, nadat we eerst allebei corona hadden opgelopen, mijn 80e verjaardag met een feest voor familie en vrienden.

Vriendin Greetje verraste me met een workshop sieraden maken van zilverklei 

bij Atelier Esquell in de Zande, waar ze, heel gezellig, 

zelf ook aan mee deed.

Mijn oorbellen gemaakt van klei.

Daarna heel lang en goed geschuurd gepolijst tot ze zilver werden...

Tenslotte nog in een badje met  zwavelzuur en opnieuw  heel goed polijsten en poetsen, waardoor een wat zwarte schaduw ontstaat, die diepte aan het ontwerp geeft.

Dan kan hij in het oor.

Ook Greetje heeft een heel mooi ontwerp.

We hebben genoten van deze workshop.

 Toen stond er de volgende dag nog een workshop op het programma, waar een andere vriendin me op trakteerde en waaraan Greetje ook deelnam.

In. het prachtige atelier van Trudi de Kreek in Emmeloord, gaan we, onder haar geweldige begeleiding een verwisselbare cover/buitenkant maken voor een bijbehorende tas.

Eerst een model tas uitzoeken en uit een enorm assortiment kunstleer een kleurkeuze maken.

Greetje kiest voor grijstinten en zwart, terwijl ik voor zwart en wit ga.

Het patroon  wordt uitgeknipt.....

... en er mag tenslotte genaaid worden.

Ik ben weer in mijn element.

Ook Greetje gaat als een trein.

Dit is mijn cover geworden.

En hier de resultaten van ons allebei.

Ik ben er reuze blij mee en heb ook nog een blauw groene cover gekocht, zodat ik af en toe kan wisselen.

Het was een geweldige dag.

Toen we echter, na 6 weken in Nederland, weer op Saba terugkwamen werd ons leven binnen enkele dagen volkomen op zijn kop gezet doordat Gied een herseninfarct kreeg en we met een helicopter van het eiland werden gehaald en naar het ziekenhuis in St. Maarten gevlogen.

Na enkele dagen was zijn spraak weer zo goed als normaal en kon hij ook zijn hand en arm weer goed bewegen. Het probleem bleef echter zijn linkerbeen.

Na een verblijf van 9 dagen in Sint Maarten is hij vorige week vrijdag met veel inspanning hulp en geduld  met een 6 persoons vliegtuigje terug naar Saba gevlogen, waar hij na 3 dagen in het ziekenhuisje hier, inmiddels thuis is. Hij is nog voor een deel bedlegerig, op af en toe enkele stapjes met een looprek na, maar het is fijn om tenminste weer samen thuis te zijn.

In mijn functie als mantelzorger is er momenteel geen tijd voor textiele activiteiten, maar zodra die mogelijkheid er weer is ga ik er hier weer verslag van proberen te doen.